Anti-epileptica bij diabetische neuropathie?

In een recente studie blijkt dat anti-epileptica bij diabetische neuropathie misschien wel de beste behandeling zijn. Fenytoine is een anti-eiplepticum, wij onderzoeken dit sinds enkele jaren met goed resultaat bij diabetische patiënten met pijn. 

Enig licht aan de horizon voor anti-epileptica

De steunpilaar van de behandeling van neuropathische pijn is de afgelopen twee decennia in de wereld niet veel veranderd. De pijnstillers bij neuropathie zijn nog steeds het anti-depressiva, tricyclische en uitgebalanceerde serotonine, noradrenalineheropnameremmers, Gabapentine en Pregabaline.[1]

Deze behandelingsopties bieden voldoende pijnverlichting bij minder dan de helft van de patiënten.

Helpen mechanismen?

Lang heeft men gemeend dat mechanisme-gebaseerde behandeling het behandelresultaat in neuropathische pijn zou kunnen verbeteren. 

Een belangrijk obstakel voor dit concept is dat artsen niet over de middelen beschikken om de moleculaire mechanismen van pijn bij iedere patiënt te bepalen.

Een reeks verschillende pijnmechanismen kennen we vooral door dier experimenten. Maar hun individuele bijdrage en interactie in iedere patiënt zijn niet gemakkelijk te bepalen.

Het patroon van symptomen en kwantitatieve sensorische onderzoeksgegevens zag men als een hulpmiddel voor het bepalen van mechanismen bij neuropathische pijn. Maar ook dat heeft niets opgeleverd.

Nu lijkt met alsof het natrium kanaal blokkerende mechanisme van anti-epileptica inzicht gaat geven. 

Klinische studie met fenotypering: ook teleurstellend

Patiënten met perifere neuropathische pijn met een fenotype dat prikkelbare nociceptor genoemd werd, merken een betere pijnverlichting van de natrium-kanaalblokker oxcarbazepine dan gewone patiënten.

Echter, een retrospectieve analyse van gegevens uit verschillende klinische onderzoeken die de belangrijkste medicijnklassen bevatten die gebruikt worden in pijnlijke polyneuropathie, vond later geen interactie tussen sensorisch fenotype en geneesmiddel-effectiviteit in deze pijnconditie.

Uitdagingen hier zijn dus zowel de zinloosheid van de veel opgehemelde sensorische fenotypering om mechanismen van pijn, als het feit dat de belangrijkste onderzochte geneesmiddel klassen geen selectief werkingsmechanisme hebben dat zich richt op specifieke pijnmechanismen.

Oorzaak kan een factor zijn

Andere factoren dan sensorisch fenotype zouden de respons van farmacologische behandeling bij perifere neuropathische pijn kunnen zijn. Bij pijnlijke polyneuropathie kan de etiologie (oorzaak) een factor zijn met bijvoorbeeld pijn bij diabetische polyneuropathie die meer responsief is op de behandeling dan neuropathieën van andere oorzaken.

De duur van neuropathische pijn zou dus ook een factor kunnen zijn, waarbij neuropathische pijn op lange termijn minder goed reageert op medicamenteuze behandeling vanwege degeneratie van neuronen die betrokken zijn bij hun mechanisme van pijnverlichting.

Diabetische neuropathie reageert beter op anti-epileptica

De auteurs onderzochten retrospectief naar een mogelijke invloed van de duur van pijn en diabetes. Zoals de etiologie voor polyneuropathie op de respons van de behandeling op de belangrijkste medicijnklassen in perifere neuropathische pijn. Zoals bepaald in een reeks eerder uitgevoerde gecontroleerde klinische onderzoeken met pijnlijke polyneuropathie. 

Het ging om een retrospectieve analyse van gegevens uit vier vergelijkbare gerandomiseerde, dubbelblinde, placebo-gecontroleerde, cross-over studies (Sindrup et al., 2003; Otto et al., 2008; Demant et al., 2014; Holbech et al., 2015).

De onderzoeken werden uitgevoerd in het universitair ziekenhuis van Odense, het universitair ziekenhuis van Aarhus en het universitair ziekenhuis van Aalborg van 1999 tot 2014. Alle opgenomen onderzoeken voldeden aan de CONSORT-richtlijnen voor gerandomiseerde, gecontroleerde onderzoeken en zijn eerder gedetailleerd gerapporteerd.

De dataset omvatte in totaal 244 observaties van patiënten: 86 stonden op imipramine was, 32 op venlafaxine, 41 op escitalopram, 56 op Pregabaline en 29 op oxcarbazepine.

Diabetes was de oorzaak voor neuropathie bij 81 patiënten en 88 patiënten hadden een neuropathische pijnduur van minder dan 3 jaar. Andere oorzaken van polyneuropathie waren alcohol (n = 33), door geneesmiddelen geïnduceerd (n = 12), idiopathisch (n = 86) en andere (n = 32).

Deze retrospectieve analyse van gegevens uit geneesmiddelenonderzoeken wees uit dat de anti-epileptica oxcarbazepine en Pregabaline ofwel beter werkten bij diabetici dan bij niet-diabetici.

Anti-depressiva hadden een beter effect bij patiënten met een kortere duur van neuropathische pijn.

Bespreking: Middelen tegen epilepsie

Dit is de eerste systematische analyse van dergelijke relaties in pijnlijke polyneuropathie. Twee eerdere post-hoc analyses van gegevens uit gecontroleerde onderzoeken bij pijnlijke diabetische neuropathie vonden geen effect van de duur van neuropathie en het effect van duloxetine of Pregabaline.

In een recente studie is vooral gezocht naar verschillen in voorspellers van de respons tussen de anti-depressieve Duloxetine en het anti-epileptica Pregabaline. In overeenstemming met deze bevindingen rapporteerde het laatste onderzoek dat de grootte van het behandeleffect hoger was bij patiënten met ernstigere pijn bij baseline.

Conclusie

Bij patiënten met diabetische neuropathische pijn lijken anti-epileptica beter te werken. Vooral als de patiënt veel pijn heeft. Dit steunt onze keuze om de anti-epileptica Fenytoine verder te onderzoeken in onze pijnstillende Fenytoine crème.

Bekijk hier onze video’s over onze pijnstillende crèmes en de verhalen van onze patiënten.

Mei 2019,
‘Anti-epileptica bij diabetische neuropathie?’

Tanezumab: veel hoop, weinig literatuur

Flupirtine CNSB015 voor neuropathische pijn
Raptor Pharma’s NGX426 voor neuropathie
Geld verdienen met diabetische neuropathie